بـغلت خـواهــم کـرد … 

فـکر گـستـردگـی واژه نبـاش 

هـمه در گـوشه ی تـنـهایـی مـن جـا دارنـد … 

پـُر از عـاشـقـانـه ای تـو 

دیـگر از خـدا چـه بـخواهــم ؟؟؟… 



 

روی دیوار 

روی سایه ایـــــ که به جا مانده از تو 

چشــــم می کشم و دهانی که بخندد 

به این همه تنهایی و انتـــظار ... 

این خانه بعد از تو فقـــــط دیوار استـــــ 

و تکه ذغالی که خطــــ می کشد 

نیامدنتـــــــــ را ... 



 

حـالا کـه میـخـواهـی بـروی 

لطفــا قـدمـهـایـتـــ را تنـدتـر بـردار 

دلـم را فـرستــاده امـ دنبـالـِـ نخــود سیـــاه . . . ! 

. 

. 

. 
نـمـی دانـمــ از کجــا نـخــودسیـــاه گیـر آورد! 

پشتـِـ سـرتـــ افتـــاد بـه روی سنـگــ فـرشــ هـای پیـــاده رو . . . 

این روزها 


اگر خون هم گریه کنی 


عمق همدردی دیگران با تو 


یک کلمه است : 


" آخـــــــی " 



 

رفتنـــ بهــانه نمیـــ خواهــد ؛ 

بهـانهــ های مانـدنـــ که تمـامـــ شــود 

کــافـیستــ ــ ـ 
 


 

سَـرَم و میـچسـبونـم بـهتـ 

بـآ همـه ی وجـودم بـو میکــشـمـ ـت.. 

ریـه هـآم پـر میـشـه از تـو! 

قند لبانت؛ 

نمک گیرم کرد! 

نميدانم فشارم بالاست يا قندم! 
 


 

تو می خواستی بشی " سنگ صبورم " ... 

تو شدی "سنگ" و من هنوز "صبورم

عکســـــت را نگــــاه میکنــــم  آخ کــــه ایــــن عکـــس  پیـــر نمیشـــود
امــــــا ،  پیـــــــرم میکنــــد

باران که می زنـد،   هـمه چیز تازه می شود   حتّی داغِ نبودن ِتـــــــــو . . .